Kocie opowieści (rozdział II)

Przygody Red zaczęły się znacznie wcześniej niż można by się tego spodziewać. Chyba nawet wcześniej niż ona sama mogłaby pamiętać. Chociaż kto tam wie, jak daleko sięga kocia pamięć... Dlatego muszę, ku zdziwieniu wszystkich, zacząć od początku. A to może trochę potrwać, bo wiecie... Jestem przekonana, że moja kotka wykorzystała już prawie cały limit swoich kocich żyć. Jak na zwierzę domowe to całkiem imponujące, nie sądzicie? Musicie poznać prawdę, aby zrozumieć czemu żywot Red toczy się głównie w domu, skąd się wzięła smycz i ucieczki przez okno... A to znaczy, że musimy się cofnąć o parę lat, abyście mogli poznać matkę Red. Co to był za kot! Matka Red mieszkała na dworze, dom odwiedzała tylko czasem. A pojawiła się u nas wiele lat temu. Została dosłownie wciśnięta w moje dziecięce ręce. I jak już ją przyniosłam, jak zobaczyli moje podrapane rączki, nie było siły – musiała zostać. Ciężko było ją oswoić, ale w końcu się udało. A jak już się udało, to chodziła przy nodze jak pies. Matką była opiekuńczą. Potrafiła przygarnąć obce kociaki żeby je wykarmić. Trochę tych swoich dzieci miała. A że była śliczną kotką to i małe były ładne, więc... Cóż, rozchodziły się jak świeże bułeczki. Tak samo miało być z miotem Red. Urodziły się cztery kociaki - dwa identyczne czarno-białe i takie moje dwie szaro-bure Red. Czarno-białe szybko znalazły nowe domy, a nasze bliźniaczki bawiły się po mieszkaniu z kokardkami na szyi, aby je rozróżnić. Kociaki jak to kociaki, czasami coś zbroją, czasami zapomną, że siku robi się do kuwety, a nie do kapcia Pana... I tak moja Red została połamana. Nie, to nie ona nasikała, tylko jej siostra, a że były identyczne, kopniak od Straszliwego Pana przypał Red. Jej bliźniaczka również znalazła nowy dom, a ten połamaniec siłą rzeczy został z nami. Biedactwo nawet podrapać się nie mogło! Nie było mowy o oddaniu czy wypuszczeniu jej na dwór. Padły prorocze słowa, że jak wydobrzeje to się ją zacznie uczyć wychodzenia. Matka Red była w tym akurat bardzo pomocna, bo jak szła z kociakami to wszystkie szły gęsiego, jeden za drugim, równiutko, nie było, że któryś wolniej, któryś szybciej. U Matki Red porządek musiał być. Zanim Red wydobrzała, nadeszła zima. Kto wyrzuci małego jeszcze kota na mróz? No dobrze, ale na wiosnę to już na pewno. Tylko ciągle coś stało na przeszkodzie... Któregoś razu, ciekawska Red postanowiła zobaczyć jak to jest na dworze. Oczywiście najlepszym wyjściem okazało się uchylone okno, w którym się zawiesiła... I znowu połamała. Została więc w domu. Kolejne chyba było zapalenie płuc, bo siedziała zimą przy otwartym oknie. W międzyczasie jednak należało jej się trochę świeżego powietrza i tych podwórkowych przygód. Takim cudem do domu zawitała najlepsza przyjaciółka Red, czyli smycz. Pechowa panienka szybko załapała o co chodzi ze smyczą i z czym wiążą się spacery. Wiecie z czym? Tak, dokładnie. Ze świeżą, zieloną trawką! Jaki kot mógłby się temu oprzeć? Na pewno nie Red...