List do Śmierci

Od zawsze mnie fascynujesz, pociągasz. Jeszcze jako dziecko marzyłam, by Cię doświadczyć. Nie chciałam umrzeć, zniknąć. Jeszcze nie wtedy. Chciałam Cię tylko poczuć, zobaczyć jak to jest i wrócić. Już wtedy śpiewałam przeróżne piosenki o Tobie, widziałam Twoje piękno.
Jako zagubiona nastolatka pisałam do Ciebie najdziwniejsze listy z prośbą, błaganiem o ostatni taniec z Tobą; o ulżenie w cierpieniu. Nie przyszłaś.
Jeszcze później, moje listy były napiętnowane chorobą mojego umysłu. I duszy. A przecież i takie dusze, nadgniłe czy puste, zabierasz, jeśli o to proszą. Mojej nie chciałaś.
Krążyłaś koło mnie, tańczyłaś dostatecznie blisko bym mogła zobaczyć długi tren Twojej sukni. Doświadczałam bólu związanego z Twoimi odwiedzinami. Ale nigdy nie przestałaś mnie fascynować. Ostatecznie i tak się przecież spotkamy. I tak poprowadzisz mój ostatni taniec, otulając mnie tym długim trenem, składając na ustach pocałunek, który zabierze mój ostatni oddech. Lub pierwszy, jeśli spojrzeć na to od innej strony. W końcu spojrzymy sobie w oczy i, uwierz, to będzie wielki zaszczyt.

Przez ostatnie miesiące czułam do Ciebie nienawiść. Chciałam żebyś zniknęła i nigdy nie wracała. Tak nie mogło się stać, więc co chwilę o sobie przypominałaś. Martwe dziecko wyjęte z łona znajomej było jak prezent od Ciebie. Jak przypomnienie z kim mam do czynienia. Przypomnienie o tym, jak niezwykła jesteś. Gdy zatańczyłaś z moim ulubionym skrzypkiem, poczułam jak coś we mnie umarło. Coś zgniło. Ziemia mojej duszy była wilgotna od łez. To nie była śmierć tylko życie. Ziemia przestała być jałowa. Moja dusza zakwitła, choć był to bolesny proces. I nie muszę Cię za to przepraszać, jesteś przyzwyczajona do takich reakcji. Ludzie Cię nie lubią. Boją się Ciebie. To oni powinni Cię przepraszać.

Od wielu lat stoję gdzieś z boku i Cię obserwuję. Czasami zazdrościłam innym spotkania z Tobą. Zazdrościłam, że mogli Cię doświadczyć, że już wiedzą jak się z Tobą tańczy.
Gdy pewnego wieczoru znów poczułam się samotnie, jak zwykle, pomyślałam o Tobie. Wiesz, że często to robię. Już nie proszę żebyś przyszła, ale zastanawiam się jakby to było... I wtedy się pojawiłaś, pamiętasz? Stałaś tak blisko, że czułam Twój oddech. Chociaż nadal to nie ze mną tańczyłaś. Do tańca zaprosiłaś mojego brata. A teraz, już drugi raz, nie dał Ci prowadzić i nie poszedł za ponętnymi ruchami Twoich bioder. Czemu znów o sobie przypominasz? Czemu to jego sobie upodobałaś? Myślę, że obie znamy odpowiedź.
Cieszę się, że nie gniewasz się na mnie. Cieszę się, że mimo moich ostatnich uczuć do Ciebie i tak przychodzisz. Ale proszę o chwilę odpoczynku. Przypomnienia, drobne upominki i liściki wystarczą. To za wcześnie żebyś znów miała przyjść tak blisko, by w moim sercu powstała kolejna dziura wyryta Twoim paznokciem. Poprzednie rany się nie zrosły. Nie mam siły na kolejne.

Pewnie nadal, od czasu do czasu, będę złościć się za wskoczenie do króliczej nory. Nie miej mi tego za złe, bo nadal mnie fascynujesz i pociągasz. Jestem zbyt małą częścią wszechświata by czasem nie odczuwać złości na Ciebie. Ty jesteś wieczna, więc rozumiesz. Wiele widziałaś. I jeszcze wiele przed Tobą.
A może, przy poprzednim naszym tańcu, gdy byłam innym człowiekiem, naznaczyłaś moją duszę? Może dlatego dostrzegam Twoją wyjątkowość? Pewnie uśmiechasz się zawsze, gdy słyszysz podobne pytania. Ludzie tak mało rozumieją. A Ty znasz każdą tajemnicę życia, bo jesteś jego najpewniejszą częścią. Trzeba się z Tobą zaprzyjaźnić, skoro i tak nam towarzyszysz, skoro to Ty brudzisz swoją suknię, ocierając nasze twarze z resztek życia. Jak Cię nie kochać w tej nienawiści?