List do czternastoletniej mnie, czyli podróż w przeszłość

                                           Cześć, Młoda!
Od razu muszę Ci powiedzieć, że jesteś niesamowicie silna. Chciałabym, żebyś taka została jak najdłużej potrafisz. Możesz się obrazić jeśli chcesz, ale masz niezły syf w głowie. A mimo tego i tego, co doświadczasz jesteś cholernie silna. I wiem, że Ci trudno, ale postaraj się pokochać siebie tak naprawdę, a nie na pokaz. Nie myśl tyle o śmierci. Nie tnij się. To nie jest jedyne wyjście. Naprawdę. Wiem, że Ci ciężko, ale nie jesteś sama. Masz przyjaciół, którzy są w stanie zrozumieć więcej niż Ci się wydaje. Jeszcze ich masz, więc dbaj o nich. Bo nie tylko Ty myślisz, że w tym momencie masz najgorzej na świecie. Oni też mają swoje problemy.
Bądź szczera wobec siebie. Przecież w wiele rzeczy, które mówisz, sama nie wierzysz. Tak cholernie starasz się być inna, wyjątkowa. Już się wyróżniasz. Nie podkręcaj tego. Pewnie się ucieszysz, bo nadal nie przejmuję się opinią innych, ale już nie jestem w stanie wytrzymać tyle ostrych słów, które Ty wytrzymujesz. I nie wmawiaj sobie, że tak jest dzięki temu, że się tniesz.
Pisz, pisz! Pisz jak najwięcej. I nie przejmuj się tym, że nie ćwiczysz na w-fie, w liceum przestaniesz to robić w ogóle. Ale ucz się trochę więcej. Ucz się w ogóle! Zamiast myśleć o tym jak nieszczęśliwa jesteś i słuchać tych smutnych piosenek, po prostu się poucz i czytaj dużo! W ogóle dlaczego jesteś aż tak nieszczęśliwa? Zwyczajnie nie radzisz sobie z hormonami czy to początki Twojej depresji? Ach, tak! To Cię na pewno bardzo ucieszy, bo w końcu trafisz na psychoterapię, ale nie tak szybko jakbyś chciała. Niestety. I uwierz, będziesz się czuła gorzej niż teraz.
Powiedz komuś wprost jak się czujesz, bo nikt nie bierze poważnie Twojego gadania w kółko, że się zabijesz. Masz 14 lat. Ciesz się tym. Nie zabraniam Ci się smucić, bo to Cię nie ominie, ale śmiej się więcej. Ludzie to lubią. Twoi przyjaciele to lubią. Masz wokół siebie mnóstwo życzliwych osób! Zamykasz się w sobie i oni odchodzą. Dobrze wiesz jak fajnie siedzieć ze znajomymi przy ognisku. Wiem, że myślisz, że tak będzie częściej, więcej, lepiej. Ale nie... Nie chcę Cię smucić, ale K. niedługo wyjedzie. Dlatego musisz dbać też o inne znajomości.
Wiem, że to dla Ciebie jakieś nudne gadanie i nic sobie z tego nie robisz. Zdziwiło Cię to, że mogłaś się zmienić w tak smęcącą osobę? Bardzo się zmienisz. Wydaje Ci się, że jesteś lepsza niż cała reszta. Nie jesteś. Chociaż żałuję, że już nie umiem odnaleźć w sobie tej wyjątkowości.
Wymyśl sobie jakiś inny cel w życiu niż bycie pisarką, bo widzisz jak to wygląda... Nie masz do tego takiego talentu jak myślisz. Ale wiersze pisz dalej. I przestań sobie wkręcać, że jak raz coś napiszesz to już tak ma zostać do Twojej śmierci. To Twoje wiersze, możesz je modyfikować ile tylko chcesz. I tak się szybko nigdzie nie ukażą, więc się nie martw. Sama sobie narzucasz ograniczenia, a przecież tego nie lubisz. Wyjdź poza własne ramy.
Tak bardzo chciałabym mieć Twoją siłę. Bo z wiekiem ona osłabła. Wiem, że wiele rzeczy Cię bolało, ale później będziesz się rozpadać przez durniejsze rzeczy. Możesz się teraz na mnie wściekać, że tak się zmieniłam. Rozczaruje Cię pewnie też tym, że czasami palę. Serio. Wcale nie jest tak źle, ale nie zaczynaj tego teraz!
I nie wierz we wszystko co mówi S.!
Jesteś piękna. Uwielbiam Twoje glany, ciemny makijaż, ćwieki, łańcuchy i naszywki. I nawet nie zaczynaj słuchać Tokio Hotel (chociaż może już zaczęłaś? to nic, to tylko miesiąc). Jaraj się dalej Nirvaną i się tak nie spinaj o śmierć Kurta.
Aaa! I spokojnie. Nie noszę różowych ciuchów. Ale jestem blondynką. Nie jest tak źle jak sobie myślisz! Wręcz przeciwnie.
PAMIĘTAJ: jak pojedziesz na wycieczkę do Poznania, powiedz temu kolesiowi więcej niż "nie", mimo że będziesz zestresowana!
                                     
                                                     Trzymaj się, Mała!