Demony odwiedzają nas we śnie

Po wczorajszej nocy, cały dzień chodziłam niewyspana, trochę jakby na kacu, taka nie do życia. Wydawało się oczywiste, że dzisiaj padnę jak dzieciak, gdy tylko wślizgnę się pod kołdrę. To co ciągle tu robię? Chyba jakoś podświadomie odkładałam ten moment, znajdując kolejne rzeczy do sprawdzenia czy może do odciągnięcia myśli.
Myśli, które teraz uderzyły jak wielka fala, które budzą lęk przed snem. Po ostatnich nocnych skurczach żołądka, spowodowanych dziwnymi emocjami, na drugi dzień prawie zwymiotowałam na kota. Ale to przecież nie tego się boję. Chociaż lęk taki podobny... Jakby wisienką na torcie są łzy w oczach upychane tam przez szalejące hormony.

Dziwne ile emocji można odczuwać przez sen. Jak bardzo można się bać. Jaką złość można odczuwać. Jaki wstyd i zażenowanie. Po przebudzeniu to wszystko jest takie rozmyte, łącznie z resztkami makijażu wokół oczu, jeszcze mokrych... Wstyd jakby mniejszy, bo to przecież tylko sen, ale nie byłabym w stanie go opowiedzieć bez jakiegoś poczucia winy. Drobinki złości wałęsające się na dnie serca, bo przecież... Przecież. Strach taki realny, namacalny aż za bardzo. Strach, który już nie jest tylko złym snem.

Boję się zasnąć, żeby znów nie obudzić się z mokrymi oczami. Boję się zasnąć, żeby znów nie rzucać się na łóżku w tej sennej złości. Boję się zasnąć, żeby znów nie ściskać kołdry jakbym chciała się w nią wtulić lub zamordować jednocześnie. Boję się zasnąć, żeby znów nie obudzić się bardziej zmęczoną niż się kładłam. Zmęczoną nocnymi walkami z łóżkiem, z emocjami.

Nigdy nie bałam się spać. W trakcie snu, potrafiłam sobie powiedzieć "ej, to nie jest fajne, zróbmy to inaczej, czemu się boisz, to tylko sen, w każdej chwili możesz się obudzić". Bałam się tych potworów spod łóżka, machających rąk w lustrach, otwierających się szafek, kroków, dziwnych skrzypień, trzaskających garnków i przestraszonego kota. Bałam się tych dziwnych, nocnych cieni i odgłosów za oknem. Bałam się swojej wyobraźni, która kazała chować stopy pod kołdrę, bo tak jest bezpieczniej. Sen był bezpieczną przystanią.

Przecież wszystko będzie dobrze. Musi być. Sny mogłyby być po mojej stronie i przynosić przyjemne ukojenie. Paradoksalnie przynoszą najdziwniejsze lęki, i wydawałoby się, że dawno zabite złości. Złości, których akurat teraz wolałabym nie pamiętać, którymi akurat teraz wolałabym się nie karmić. Ale przecież będzie dobrze. Musi. Więc nawet jak ta noc będzie równie ciężka, jutro to wszystko będzie tylko złym snem. Chyba, że noc okaże się łaskawa i księżyc, który dzisiaj jest przecież tak blisko przyniesie dobre sny. Ale księżyc jest w pełni i tylko obiecuje spokojną noc, a przyniesie bezsenność. To jego sposób na uchronienie mnie przed złymi snami? Graniem tej jednej z milionów księżycowych piosenek przeniesie mnie do siebie, abym mogła zatańczyć księżycowy taniec i otuli dźwiękiem. Dźwiękiem tak pięknym, że melodia skryta w dziwnych zakamarkach duszy, bo duszą właśnie czuję tę piosenkę, pojawia się nagle jakby chodziła za mną cały dzień. A przecież dzień był smętnym wyciem.
Dlatego zaraz sięgnę po słuchawki, włączę mój księżycowy taniec, który uspokoi, chociaż na chwile, moje strachy i pozwoli zasnąć. Sny przyjdą i tak. Nie wiem jeszcze jakie, ale księżycowe melodie uniosą mnie na chwilę, która będzie wolna od lęku.

Branoc.