Jestem Grażynką

Przedwczoraj, rodziców na chwilę odwiedził stary znajomy, pośmiali się, powspominali, poopowiadali sobie rzeczy z czasów, gdy jeszcze lub już się nie znali. Wczoraj mama opowiedziała mi niektóre historie tego znajomego - jak na studiach zamieniali się z kolegami na zaliczeniach, mimo że dwóch było niskich, jeden wysoki, jeden z tych niskich miał brodawkę na czole, a drugi zbyt duże zęby. Oczywiście byli zdziwieni, że sprawa się rypła! Przy okazji mamie też się wzięło na wspomnienia i powiedziała, że przecież każdy ma jakieś ciekawe historie z młodości, z czasów studiowania (bo mama studia robiła już jako dorosła kobieta z dwójką dorastających dzieci, ale mimo to potrafiła na wykładzie przykleić koleżance podpaskę na czoło).

Każdy? Czy ja mam takie historie, które będą śmieszyć wszystkich za 20 lat? Przecież to, że mi i A. przez chwilę zdawało się, że widzimy dwa księżyce się nie liczy.

Mamy historie znam na pamięć, przynajmniej większość. Niczym dziwnym nie było też to, że w najciekawszych akcjach brało udział dwóch ulubionych kuzynów mamy, no, ewentualnie jeszcze jeden, ale nic ciekawego nie działo się z jej kuzynką. Grażynką własnie. Bo Grażynka to grzeczna, ułożona dziewczynka była. Spokojna. Trochę zbyt pedantyczna nawet. Jej ulubionymi odpowiedziami było: "a bo ja wiem? może. tak. nie. nie wiem." Wchodzenie na drzewo? Nie z Grażynką! Pierwszy papieros czy łyk wina? Nie z Grażynką. I wtedy do mnie dotarło...

Jestem Grażynką! Nie tą zbyt pedantyczną, oczywiście, ale jednak Grażynką... Przecież mój brat i moja młodsza kuzynka włazili na każde drzewo, wspinali się gdzie się dało, kolana wiecznie pozdzieranie. A ja? Gdzieś z boku, gdzieś z tyłu. Po latach się dowiedziałam, że czasami nie chcieli się ze mną bawić, więc uciekali, chowali się gdzieś. Tylko, że ja nawet ich nie szukałam. Nigdy nie odczuwałam przykrości z tego powodu. Było mi dobrze. Nie zawsze podobały mi się te ich zwariowane pomysły, dzikie zabawy. Żyłam trochę w swoim świecie, bawiłam się sama i mi to nie przeszkadzało. I jasne, nie byłam taką typową Grażynką, bo jednak wciągałam do nosa oranżadkę w proszku, gdy mój brat wpadł na ten genialny pomysł. Kolana też miałam pozdzierane, ale to raczej dzięki mojej cudownej koordynacji ruchowej i wyjątkowemu talentowi do potykania się o własne nogi. Ale gdy jest się siostrą mojego brata, ciężko nie brać udziału w jego dziwnych pomysłach, nawet gdy jest się Grażynką. Cóż, na kimś musiał testować nowe chwyty, ktoś musiał stać na bramce i być poobijanym od piłki, ktoś musiał nadstawiać łapę, gdy chciał sprawdzić co się stanie jak przyłoży się świeżo zgaszoną zapałkę, ktoś musiał się z nim bić i cieszyć się z każdej kropelki krwi, która leciała z jego nosa i posiadając ten wyjątkowy talent, własnym kolanem rozbić swój własny nos przy nieudanym ataku na niego też ktoś musiał... Oznaką udanego dnia była jak najciemniejsza woda po kąpieli. Tak, zawsze on miał brudniejszą. Bo ja jestem Grażynką.

I to do dzisiaj. Bo nie mam tak świetnych historii do opowiadania. Przeraża mnie to, że nigdy ich mieć nie będę, że nic się nie zmieni i umrę jako Grażynka.

A może przez cały ten czas byłam po prostu Ryjkiem, a nie Grażynką? Może jestem Ryjkiem. Może i czasem ciężko mnie lubić i może za dużo marudzę i jestem niezdarna, ale nie jestem pedantyczną Grażynką, która bała się ubrudzić. Jestem uroczym Ryjkiem i jeszcze przeżyję historie godne opowiedzenia i takie, których wstyd opowiadać!