Dorosłe dzieci, czyli o utrudnianej samodzielności

Wierzę w przeznaczenie, wierzę w te wszystkie zbiegi okoliczności i że nic nie dzieje się bez przyczyny. Czasami nawet mam wrażenie, że niektóre rzeczy mnie prześladują np. książki. Ktoś opowiada o książce, którą chciałam przeczytać, ale odkładałam  to "na później". Po kilku dniach tytuł książki pada w jakimś przypadkowym filmie w tv. I w kolejnym. Kolejna osoba o niej mówi. Książka aż się prosi o przeczytanie, więc  ją czytam. Tym razem nie była to książka. Na przypadkowych zakupach w przypadkowym sklepie uśmiechnęły się do mnie "Charaktery". Nieśmiało odwzajemniłam uśmiech, bo już dawno zerwałam ten romans, sama nie wiem czemu. Przypomniały mi się te wszystkie numery, które pożyczyłam (nawet nieprzeczytane) na wieczne nieoddanie. Nie zdziwiłabym się jakby się okazało, że wszystkie, dosłownie, poszły z dymem... Nieśmiało wyciągnęłam rękę po lipcowy numer, który zaczął krzyczeć hasłami z okładki: "BĄDŹCIE PIĘKNI I NIE LĘKAJCIE SIĘ", "STRÓJ NA DOBRY NASTRÓJ", "TERAPIA ZE SMARTFONA", "TRENING DLA LIDERA", "DOROSŁE DZIECI NIEDOJRZAŁYCH RODZICÓW" i "DLACZEGO I JAK ŻYĆ PEŁNIĄ ŻYCIA". Cóż, nie zawsze trafiałam na numery, które mnie interesowały, czasami był to jeden artykuł, czasami dwa. A tutaj? Niezły numer jak na powrót do romansu. Mam głupi nawyk przeglądania gazet od końca. Chociaż czytam zawsze od początku, po kolei, od deski do deski. Tym razem zaczęłam, oczywiście od artykułu "DZIECI DOROSŁYCH DZIECI" i zrozumiałam, że m.in. po to miałam kupić ten numer. Właśnie teraz. Zainteresowanych odsyłam do kiosku po Charaktery, bo nie będę streszczać tego, co przeczytałam.
To tak cholernie o mnie, że aż mi szczęka opadła. Okazało się, że nie jestem żadnym wyjątkiem, że nie tylko moi rodzice są tacy, a nawet, że w naszych czasach to powszechne. Jak tak się nad tym zastanowiłam to faktycznie nie zauważam tej granicy, kiedy człowiek staje się dorosły i w pełni samodzielny. Przecież nie na studiach, gdy się imprezuje za pieniądze rodziców. A ja? Co z tego, że się wyprowadzam jak nie ma opcji żebym mogła się sama utrzymać. Rodzice i tak będą mi pomagać finansowo, więc co to za samodzielność, co to za dorosłe życie? Poczułam ulgę, gdy okazało się, że to nie jest tylko moja wina. To nie moja wina, że nie zrobiłam tego wcześniej, ale tylko moja zasługa, że zdecydowałam się chociaż na taki krok. I nie chcę tutaj obwiniać rodziców, nie chcę żeby to było wymówką. Bo jest utrudnieniem jedynie.
Ironiczne jest to, że wiecznie wszyscy powtarzają, że mam taką fajną mamę (jej też to mówią, więc jest przekonana, że to, co robi jest dobre). Pewnie, że mam fajną mamę. Ale nie mamę, tylko koleżankę. Mogę z nią pogadać, pośmiać się, pójść na zakupy. To ciągle mama? Mama, która niczego nie wymaga, we wszystkim wyręcza. Czy mama pozwoliłaby mi żyć tak jak żyję? Nie tak jak zamierzam żyć, tylko jak żyłam do tej pory. Czasami chciała. Starała się. Każda rozmowa kończyła się kłótnią. Bo jak nagle może czegoś wymagać, oczekiwać, prawić kazania na ten temat, jak nigdy tego nie robiła? Jak nagle mam się tym przejąć i zacząć coś robić?
Do tego dołóżmy tatę. Tata, który nie mówi o swoich uczuciach, ale chciałby swoją małą córeczkę zatrzymać w domu jak najdłużej. Chciałby żebym poszła do pracy, ale żebym mieszkała w domu. Kontrola. Przecież jak się wyprowadzę nie będzie wiedział, kiedy wychodzę, o której wracam, z kim się spotykam. Dzisiaj to udowodnił, bo się pokłóciliśmy o szukanie mieszkania. Przecież mogę dojeżdżać! Przecież nie potrzebuję wygód w mieszkaniu! Przecież nic nie potrzebuję... Bo kiedyś tego nie było i ludzie sobie radzili. Internetu nie potrzebuję przecież. Autobusem mogę jechać, taksówką zjeździć całe miasto żeby wybrać najlepsze mieszkanie. Zresztą, po co jeździć! W internecie są ogłoszenia, wybieram pierwsze lepsze, jadę i biorę. Czasami się zastanawiam w jakim on świecie żyje. Czy tak bardzo chce mnie kontrolować?
Podcinanie skrzydeł. Utrudnianie samodzielności. Dzięki, Mamo. Dzięki, Tato. Wiecie co? I tak sobie poradzę.