To nie jest recenzja, czyli o relacjach książki z czytelnikiem.

Nie wierzę w przypadki. Wierzę w przeznaczenie. Nic nie dzieje się bez przyczyny. Więc gdy dzieje się tak wiele... przypadków, ciężko nie uśmiechać się pod nosem. Jak wchodzę do Empiku po konkretną książkę jest prawie pewne, że wyjdę z inną. Tak było z Czasem Kobiet Jeleny Czyżowej. Książka stała samotnie wśród innych tytułów. Nie było obok więcej książek tej autorki. Mała dość, niepozorna książka. Ale patrzyła na mnie intensywnością swojego koloru i wołała by chociaż wziąć na chwilę do ręki, pogładzić okładkę. Jak już po nią sięgnęłam, nie mogłam odłożyć jej na półkę, więc książka wróciła ze mną do domu. Czasami jednak bywa inaczej. Czasami książkę można kupić w... Biedronce. Zawsze przeglądam czy jest coś ciekawego. Któregoś razu, takim sposobem w moje ręce wpadł Niezbędnik obserwatorów gwiazd, którego autorem jest Mattew Quick (napisał również "Poradnik pozytywnego myślenia", którego ekranizacja zdobyła 8 nominacji do Oscarów), chociaż oryginalny tytuł to Boy 21. Prawda, że polski tytuł jest ładniejszy? Bardziej poetycki. Książka nie wydała mi się jakoś wybitnie ciekawa, ale włożyłam ją do koszyka, a moja mama rzuciła spojrzenie mówiące "kolejna książka?". Tak samo patrzy, gdy wrzucam jakiś zeszyt. Jestem maniakiem zeszytowym. Koniec sierpnia i początek września to mój ulubiony czas do chodzenia po biedrze, bo jest dużo artykułów szkolnych i pięknych zeszytów. To już tradycja, że daję znać pewnej koleżance i wysyłam mmsa ze zdobyczą. Ona robi to samo i porównujemy czy wszystkie wzory się zgadzają i zawsze okazuje, że któregoś albo u mnie, albo u niej nie było. Ale nie o tym... Niezbędnik kupiłam chyba jakoś na wakacjach, nawet dobrze nie pamiętam. I od tamtej pory grzecznie stał na półce czekając na swoją kolej. Zawsze pojawiały się inne książki. Ważniejsze.

Wczoraj skończyłam jedną książkę i nie chciałam od razu zaczynać następnej, chociaż wiedziałam już, po co sięgnę. Oglądałam głupie programy w tv (na których się wzruszałam oczywiście) i objadałam się kolejnym jogurtem. Nie mogłam znaleźć sobie miejsca. Ostatnio co chwilę coś robię, nawet leżenie na podłodze i słuchanie muzyki jest cudownie przyjemnym i ważnym zajęciem. Wyłączyłam więc telewizor. Po jakimś czasie stanęłam twarzą twarz z książkami. Lustrowałam półkę od brzegu do brzegu wyłapując tytuły, których jeszcze nie czytałam. Pierwszy spojrzał na mnie Niezbędnik właśnie. Szybko odwróciłam wzrok i skierowałam go na Jesteś cudem Reginy Brett. Przecież właśnie to chciałam teraz przeczytać. Kupiłam tę książkę po przeczytaniu artykułu w grudniowych Charakterach. Ciągle słyszałam ciche wołanie z drugiego końca półki. Starałam się ignorować. Przecież wcale nie masz ochoty teraz tego czytać - starałam się przekonać samą siebie. Przegrałam.
Jeśli książka cię woła, musisz ją przeczytać, bo widocznie chce ci coś przekazać. I wczoraj w smsie pisałam, że to książki zawsze mnie znajdują, a Frida napisała: "Znajdujecie się przez twoją intuicję i ich magię". Ciężko się z tym nie zgodzić.
Po przeczytaniu kilku króciutkich rozdziałów, przewracam kartkę by zacząć następny i uderzają mnie dwa słowa. Nie widzę nic innego tylko te dwa słowa. Szczęka opada mi na podłogę, oczy robią się wielkie. Zamykam szybko książkę. Serce bije mi szybciej, a z ust wydobywa się ciche o kurwa. Szybko piszę smsy do Asika i Fridy. Piszę też do jeszcze jednej osoby, w innym miejscu, która też przecież zrozumie. Siedzę z bijącym szybko sercem i mam wrażenie, że cały wszechświat mówi właśnie O KURWA. A gdzieś w kąciku mojego oka, w miejscu do którego nie na się zajrzeć, bo gdy odwrócisz głowę to coś, znika, gdzieś właśnie tam widzę durnowaty wielki uśmiech. Otwieram książkę i powoli, słowo po słowie czytam zdanie: "Jest coś, o czym może powinniście wiedzieć: mówią na mnie Biały Królik."
Jak zaczęłam czytać tak skończyłam kilka godzin później. Nie, że książka jest aż tak ciekawa czy coś. Po prostu lekko się czyta. I momentami, przez chwilę, żałowałam, że nie czytałam jej wcześniej. Bo wiem, że wysłałabym kilka cytatów naszemu Królikowi. Bo się kojarzyły. Ale teraz wiem, że wiele rzeczy by mi wtedy uciekło. Na wiele z nich, nie zwróciłabym uwagi. A tak, chyba wyssałam wszystko z tej książki.
"Książki są zwierciadłem duszy", prawda? Dlatego widziałam w niej, to co, widziałam. Zrozumiałam, że to są moje skojarzenia, odbicie mojej duszy, mojej wizji śmierci, mojej wizji Kordiana. Pamiętam jak czytając Traktat o łuskaniu fasoli natknęłam się na fragment o skrzypcach. Od razu wysłałam mu to mailem (w odpowiedzi dostałam niemal wykład na temat skrzypiec, chociaż jestem przekonana, że to była jedna setna tego, co mógł powiedzieć o tym instrumencie). Potem jeszcze parę razy wysyłałam mu cytaty, które mi się z nim kojarzą. Czasami był zdziwiony, nie widział w nich siebie. Zawsze inni postrzegają nas inaczej niż my sami siebie, prawda? Jestem ciekawa w ile siebie by widział w bohaterach tej książki.
Nastolatek z traumatycznym przeżyciem z dzieciństwa, któremu nie wolno wręcz mówić o tym, co się wydarzyło, więc milknie. Odzywa się, gdy musi. Chłopak, który uwielbia przesiadywać da dachu. Chłopak, który tak wyparł wydarzenia z dzieciństwa, że nawet nie chce wspominać zmarłej matki. I inny chłopak, którego rodziców zamordowano, więc zamyka się do swojego świata, żeby jakoś przetrwać. Wmawia sobie i innym, że jest kosmitą. Każdy radzi sobie jak umie, prawda? Każdy ma swój mechanizm obronny.
"Twoja obecność działa uspokajająco(...)
Słowa "uspokajająca obecność" podobają mi się dużo bardziej niż "Biały Królik" lub "niemy matoł". Uspokajająca obecność"
(W książce "Biały Królik" to niechciane przezwisko)
Widziałam dużo takich fragmentów, gdzie myślałam, że spodobałyby się jemu czy jej. Choć Kordiana nie poznałam nigdy poza wirtualnym światem to myślę, że "uspokajająca obecność" pasuje idealnie. Ale to ciągle moje skojarzenia. Odbicia mojej duszy.
"...bo jesteś dobrym człowiekiem. Bo łatwo się z tobą przebywa. Bo jesteś, jaki jesteś. Nie stawiasz ludziom żądań i nigdy nie mówisz nic negatywnego. Przenigdy. Tak wielu ludzi wysysa życie ze wszystkich, którzy ich otaczają, ale nie ty. Dajesz ludziom siłę, tylko będąc sobą."
Zastanawiam się w ilu duszach te słowa znajdą zrozumienie. Czy to ciągle odbicie tylko mojej duszy? Nieważne. Ja tak go odczuwałam. Tak go zapamiętam. Uspokajająca obecność, która daje siłę innym.
Na koniec książki musiałam się poryczeć, bo szczęśliwe zakończenia tak na mnie działają, cóż.

Intensywny romans na jedną noc. Taki, który nadzwyczajny nie był, ale zapada w pamięć. To moja relacja z tą książką. Z książką o pięknej przyjaźni, która zrodziła się z traumatycznych przeżyć. I być może, to też jest wskazówką.