Jesteś cudem, nawet bez pomocy książek, czyli parę słów o pani Brett

Po książkę Jesteś cudem, sięgnęłam po przeczytaniu artykułu w grudniowych Charakterach. Pomyślałam, że ta książka może mi pomóc odnaleźć się w nowej rzeczywistości. W świecie po utracie osoby, która dodawała energii, motywowała i ogrzewała swoją troską. Nadszedł czas, gdy musiałam sama się o siebie zatroszczyć. Pokochać siebie. Uwierzyć, że jestem cudem.
Pełna optymizmu i nadziei sięgnęłam po książkę. Z ołówkiem w ręce przewracałam stronę za stroną, zaznaczając kolejne cytaty. Do czasu... Pomijam wszelkie rozdziały poświęcone Bogu, modlitwie, bo mnie to nie interesuje, a wiedziałam, że i takie rzeczy tu znajdę. Wątpliwości co do teorii pani Brett naszły mnie już w czwartym rozdziale, czy "lekcji", jeśli wolicie. Czytam: "Jeżeli w każdym szukasz dobra, to nie tylko je znajdujesz, ale wręcz wyolbrzymiasz." Hm, czy wyolbrzymianie czyjegoś dobra jest... dobre? Jeśli spotykam się z facetem, który leje mnie po mordzie, ale wyolbrzymiam jego dobre cechy i z nim zostaje to dobrze? Może się czepiam, może pani Regina nie przemyślała do końca tego zdania, bo przecież wszyscy wiedzą jaki miał być pierwotny sens. No dobrze, niech będzie. Nie rozpiszę się też za bardzo na temat zdania, że noworodki są doskonałe i nikt ich nie ocenia (bo ja oceniam i ich nie lubię).
Lekcja 18. O chłopaku niepełnosprawnym umysłowo: "Kiedy indziej bawił się piłką w ogródku i ostrzegł mnie, że grając bez kasku można mocno uderzyć się w głowę i doznać uszkodzenia mózgu. Zastanawiałam się, jak uszkodził swój." SERIO?! Odniosłam wrażenie, że jak pani Brett to pisała, to coś uszkodziło się w jej mózgu. Jakieś zwarcie się zrobiło czy coś, nie wiem. Zastanawiałam się czemu miliony ludzi ją uwielbiają. Wkurzył mnie trochę ten tekst i nabrałam dystansu do autorki. Co dziwne, pod koniec książki jest rozdział o tym, jak pani Regina w młodości zajmowała się niepełnosprawnym chłopcem. Więc skąd słowa, po których postrzegałam ją jako zarozumiałą pindę, która żyje w swojej bańce i nie ma pojęcia o istnieniu takich osób? Tak jak wielkim odkryciem okazało się, że w jej okolicy jest wiele biednych osób, podczas gdy sama pochodzi z biednej rodziny... Jakieś zaćmienie nastąpiło u autorki, gdy to wszystko pisała? Może jakieś zaćmienie w życiu, w którym przestała dostrzegać takie rzeczy? Możliwe. Ale halo, oto nadchodzi rozdział poświęcony spóźnianiu się! Wiem, że wiele osób ma z tym problem, ale jeśli ktoś choć czasem ma jakieś refleksje na swój temat to dojdzie do wniosku, że niektórzy mogą to odebrać jako brak szacunku. Ale dla pani Brett to odkrycie życia, brawo! Jestem z pani dumna!
"Błogosławieni ubodzy duchem." Czy tylko dla mnie ktoś taki to nie osoba biedna w sensie materialnym? Zwątpiłam w swoją zdolność interpretacji, gdy przeczytałam: "Ubodzy duchem są błogosławieni, nie dlatego, że są biedni, nie dlatego, że nie mają nic, tylko dlatego, że nie są przywiązani do niczego prócz Boga." I znów, parę rozdziałów później, pani Regina piszę, że w jej rodzinnym domu funkcjonowało powiedzenie "błogosławieni ubodzy", bo panowała niechęć do osób zamożnych. Więc może coś tam się pani podryngoliło i napisała o jedno słowo za dużo, może się pomyliła w powiedzeniach, a może sama przestała rozumieć ich sens. Ale dobra, nie wiem, nie znam się, czytam dalej...
Parę wskazówek co robić, co mówić, gdy ktoś bliski ma raka. Ok, pani Brett sama przez to przeszła, więc może znajdzie się tu coś ciekawego. I się znalazło, a jakże! Jedna ze wskazówek, czego NIE robić: "...Zapytaj po prostu: 'Co mogę dla ciebie zrobić?'.  I uważnie wysłuchaj odpowiedzi." A oto druga pozycja na liście wskazówek CO ROBIĆ: "Zamiast pytać: 'Co mogę zrobić?', proponuj konkretny." To jak, w końcu pytać czy nie pytać? Nikt, ze wszystkich ludzi, którzy pracowali nad książką tego nie zauważył? Dziwne. Na szczęście, parę lekcji wcześniej czytamy: "To, co jest ważne dla nas, nie musi być najważniejsze dla tego, komu staramy się pomóc." Więc każdy chory może mieć inne potrzeby, także możemy się obejść bez cudownych porad pani Reginy. Bo jakieś odkrywcze to one nie są. Banały typu: nie spóźniaj się, nie plotkuj, słuchaj swojej intuicji. Mogłabym się przyczepić do poczucia humoru. Mam wrażenie, że autorka próbuję być na siłę zabawna. "Próbowałam go zignorować, ale ten mały srebrny przedmiot przy kasie szeptał do mnie: 'Co spróbowałabyś zrobić, gdybyś wiedziała, że na pewno ci się to uda?'. No dobrze, tak naprawdę te słowa były na nim wyryte, ale przysięgam, że słyszałam jego szept." Tak, bo wszyscy myślą, że przyciski do papieru naprawdę mówią! Chyba każdy z nas rozumie co oznacza zwrot, że coś do nas mówiło. Sama ostatnio pisałam, że wołają mnie książki. Pewnie pomyśleliście, że naprawdę mnie wołają, prawda? Głuptaski! Albo to marny żarcik, albo pani Brett ma swoich czytelników za mało inteligentnych...
Mogłabym też przyczepić się do paru innych rzeczy, ale cóż, znalazłam też parę ładnych cytatów. I chociaż nadal nie rozumiem jarania się Reginą Brett (chyba, że pierwsza książka była aż tak dobra) to, po przeczytaniu całości stwierdzam, że dobra z niej kobieta, po prostu. Sypie banałami, czasem pierdoli wręcz jak potłuczona, ale... Jeśli ktoś potrzebuje tych banałów, komuś to pomaga to spoko. Przynajmniej nie uważam już jej za pindę, tak jak podczas czytania. Książka nie zrobiła na mnie dobrego wrażenia i raczej jej nie polecam. Chociaż jeśli komuś zależy na zweryfikowaniu mojej opinii to zapraszam do lektury. Mojego życia ta książka nie odmieniła. Jestem cudem bez porad pani Brett.