La Loba

Słyszysz wycie wilków. Zamykasz oczy. Czujesz jak dyszą. Ziemia wibruje. Wycie. Wdech i wydech. Pali cię całe ciało, bo leży w bezruchu. Umiera z każdą sekundą, choć tak bardzo rwie się do biegu. Zniewolone słabym umysłem nie może się ruszyć. Łzy napływają do oczu. Wewnętrzne wycie wilka. Skaczesz przez okno, nie zważając na wysokość i pędzisz przed siebie ile sił w nogach. Nie oglądasz się za siebie. Biegniesz, a wiatr smaga twoją twarz. Biegnij, biegnij, biegnij ile sił w nogach. Aż płuca zaczną boleć, stopy krwawić, a do oczu napłyną łzy. Och, już to czujesz. To wolność. Łzy spływają po twoich policzkach. Nie możesz przestać się uśmiechać. Kiedy ostatni raz się tak czułaś? Już nie pamiętasz. Więc biegnij dalej, dopóki nie dotrzesz do lasu. Dopóki się w nim nie zgubisz, żeby nikt nie mógł cię znaleźć. Wtedy będziesz mogła odnaleźć samą siebie. Och, kochanie. Zgubiłaś się, choć nikt za ciebie nie wybierał drogi. Teraz musisz wrócić na właściwą ścieżkę, bo inaczej znikniesz całkiem. Będziesz tylko naczyniem, które ktoś inny będzie zapełniał swoimi pasjami, swoim żalem. Będziesz koszem na odpadki. Czy tego chcesz? Więc biegnij i nie patrz w tył. Nie martw się tym, co będzie, bo jak już odnajdziesz siebie to wszystko się ułoży. Zawyj radośnie, gdy poczujesz zew, żebym wiedziała, że tego dokonałaś. A potem, kochanie, wróć po mnie, żebym nie stała się koszem na odpadki. Wróć po tą pustą powłokę i wypełnił ją swoim wyciem, przyśpieszonym pulsem i uśmiechem. Jedynym takim uśmiechem, który posiada tylko człowiek wolny. Bądźmy razem szczęśliwe i lekkie. Unośmy się nad dziurawymi drogami, ale już bez strachu przed wysokością. Wydostańmy się z tej celi, z tego uścisku, który nie pozwala oddychać. I pójdźmy w swoją stronę, nie martwiąc się o nic, bo mamy siebie. Gdy po mnie wrócisz, zaopiekuję się tobą. Nie zapomnę o tobie i nigdy więcej nie odłożę cię na półkę, żeby zrobić miejsce na rzeczy innych ludzi. Będziesz najważniejsza, tak jak zawsze powinnaś być. Tylko wróć.