To chyba powoli czas na takie listy

Drogi Święty Mikołaju
wiem, że niedawno powiedziałam, że na Gwiazdkę chciałabym dostać śmierć. Mam wrażenie, że możesz spełnić moje życzenie i to nawet dużo wcześniej. Wydaje mi się, że umrę z głodu, mam rację? Proszę, postaraj się żeby stało się to w miarę szybko. Ciężko jest funkcjonować, gdy prawie nic nie można jeść i trzeba wyrzucać dobre jedzenie. Ciężko znaleźć coś, od czego nie mam odruchu wymiotnego. Tym bardziej w miejscach, gdzie jest tyle okropnych zapachów. I nikt nie pomyśli, że coś z tymi zapachami jest nie tak. Pomidor smakuje jak pot, a pot pachnie metalicznie i gumowo. Jedne nektarynki są pyszne, inne obrzydliwe. Polskie mleko smakuje jak niedobra nektarynka i seler, który nie pachnie selerem. Islandzkie mleko było dobre. Raffaello smakuje jakby miało przypalony wafelek. Jabłka są w miarę okej. Orzechy są spoko, smakują całkiem normalnie. Zakup płynu do płukania to katorga. (Nie)przyjemny zapach kawy. Prawie nic nie mam w koszyku, a na obiad jem żelki, które też nie smakują jak zawsze.
Wyobraź sobie, Święty Mikołaju, taką dziwną nadwrażliwość na zapachy i to jak mózg je zmienia. Wyobraź sobie, że mieszkam z tyloma dziwnymi ludźmi i jest wiele dziwnych zapachów. Musisz wiedzieć, że teraz, jak to piszę, jest weekend. Weszłam do łazienki i poczułam mocne męskie perfumy - ładne, zawsze podobały mi się zapachy tego typu. Tylko było ich trochę za dużo w tak małym pomieszczeniu. Ta ładność szybko się ulotniła. Ten intensywny zapach wymieszany był z czymś jeszcze. W pierwszej chwili nie wiedziałam co to. Zapach alkoholu. Takiego, który wydobył się z oddechu, niedawno spożytego, ale mocnego i już w sporej ilości. Alkohol wymieszany z męskimi perfumami. Przed oczami stanęły mi wszystkie rodzinne imprezy - wypachnieni mężczyźni z kieliszkami wypełnionymi wódką w dłoniach. Święta. Wieczory. Dzieciństwo z takim zapachem ojca. I później, dużo później. Zapach imprez, jeśli dodać do tego papierosy. Och jak długo uwielbiałam takie połączenie. Uwielbiałam mężczyzn pachnących perfumami oraz alkoholem i papierosami. Zawsze było w tym coś pociągającego. Zwłaszcza jak już sama zaczęłam palić. 
Wiesz to też skojarzenie, które zawsze wyrzucałam z głowy. Skojarzenie, które teraz, w tej łazience pojawiło się jako pierwsze. Zobaczyłam ciemne włosy układane na żel, drogie i nie zawsze ładne perfumy, czarną koszulkę, dżinsy i białe buty. Nie muszę pisać nic więcej, prawda? Zwłaszcza, że w moich oczach od razu pojawiły się łzy. Otworzyłam zbyt wiele drzwi w tym roku. Może nawet je wszystkie? 
Czy dlatego dostałam najgorszą supermoc na świecie?

Kochany Święty Mikołaju, nie o to prosiłam. 
Czasami zapominam, że nie istniejesz i myślę, że ktoś może spełnić moje życzenia. Dlaczego ktoś miałby to robić? I to bezinteresownie.
Istnieje tylko karma. A ona nie spełnia życzeń, tylko oddaje nam to, co sami najpierw daliśmy. I niekoniecznie będą to żeberka.

Wiesz pewnie, że ostatnio często rozmawiamy o traumach z dzieciństwa. Co takiego może zrobić dziecko, często jeszcze nie do końca świadome, że karma daje w zamian takie traumy? Wiesz czy ktoś zna odpowiedź? Tak, wiem, Chłopiec nie wierzy w karmę i rozdziela wszystkim według własnego uznania, niekoniecznie po równo i sprawiedliwie.
Skoro sprawiedliwości nie ma to czy warto się starać? I tak zawsze kończy się wyrzutami sumienia i poczuciem beznadziejności. Ile lat można spłacać jeden dług? Jaki wyrok należy się komuś, kto wyrządził nam krzywdę? Jako ludzie, uwielbiamy samosądy, na pewno znajdą się chętni na wymierzenie kary. Ale największą wymierzamy zawsze sami sobie. Do końca.
Możemy przebiec stumilowy las i przy samym końcu zawrócić i zacząć od nowa lub na zawsze go opuścić porzucając próby dostania się na koniec. Można, raz za razem się wycofywać. Można przeciąć wszystkie sznurki. Ale to nie sprawi, że się uwolnimy.

Drogi Święty Mikołaju
jeśli nie możesz przysłać do mnie śmierci nawet podczas Pełni Żniwiarzy (to by było coś!), weź z powrotem moją supermoc. Wolę żyć zamknięta niż w taki sposób, mimo że tam dopiero bym zwariowała i chyba tylko dołożyliby mi niechcianych supermocy.

Do zobaczenia w grudniu,
redcar