Morze

Jak ja tęskniłam za naszym morzem! Nie pomyślałabym, że jeszcze potrafi zachwycić mnie równie mocno jak ocean. Piękne, zasyfione morze.

Parę głębokich wdechów i uśmiech pojawia się samoistnie. Zachwycam się. I to nie tylko morzem. Minęliśmy dwóch kolesi z gitarami, którzy zbierali na Woodstock. Zatrzymałam się i rzuciłam im kasę. Mama stanęła i obserwowała mnie z uśmiechem. Brat z dziewczyną zniknęli gdzieś w tłumie. Panowie podziękowali za te grosze, a ja ze śmiechem rzuciłam: "to teraz grajcie, skoro wam zapłaciłam". Sięgnęli po gitary, a ja odeszłam w stronę morza przy pierwszych dźwiękach. Parę godzin później zbierali już tylko na piwo i grali gorzej niż wcześniej. Do tego strasznie fałszowali. Ale i tak patrzyłam na nich z uśmiechem. Patrzyłam jak co chwilę siedziały z nimi inne dziewczyny. Patrzyłam jak dzielili się swoimi gitarami z innymi ludźmi. Coraz mniej grali, więcej pili. I tak chciałam z nimi posiedzieć. Nie, żaden z nich nie był przystojny. Po prostu.

Smutne, że tylko ja usłyszałam te piękne dźwięki, już na drugi dzień, w innym mieście. Uderzyły mnie tak bardzo, że prawie zaczęłam krzyczeć. "Mamo, słyszysz jak ktoś gra?! To chyba tam, chodź!" chwyciłam mamę za rękę i ciągnęłam w stronę muzyki. Naszym oczom ukazał się chłopiec grający na keyboardzie, a ja rzuciłam tylko "wyciągaj kasę" i szłam w jego kierunku z rozdziawioną buzią. Jak on pięknie grał! Mama rzuciła mu parę monet i odeszła nawet na niego nie patrząc, nie zatrzymując się na chwilę. A ja stanęłam. Mogłam podziwiać jego dłonie przesuwające się po klawiszach z taką łatwością i delikatnością. Mogłam zobaczyć ten  jego uroczy uśmiech, gdy mama wrzuciła mu drobne. I mogłam usłyszeć tę wesołą melodię, którą zagrał zaraz po tym. Uśmiechałam się do tej muzyki, bo nie do niego. Nie patrzył na nikogo. Grał z zamkniętymi oczami, otwierał je tylko co jakiś czas. Po chwili już mnie ciągnęli, że trzeba iść dalej, że jeszcze tam i tam, że nie ma czasu. Nie ma czasu podziwiać piękna? Nie ma czasu by się na chwilę czymś zachwycić? Doświadczyć czegoś... Nie czerpać radości tylko z zachodzącego słońca.

Wiem, że takie widoki najłatwiej zapierają dech w piersiach, nic dziwnego. Ale jest tyle pięknych rzeczy, które można podziwiać! A może oni też to wszystko podziwiali, na swój sposób, nie zachwycając się jak ja, jakoś inaczej, mniej może, ale jednak... A może w ogóle. Przecież nie wszystkich musi zachwycać to samo. Albo w ogóle nic nie musi zachwycać. Tylko czy to dobrze?

Zachód jest piękny nie tylko nad morzem. Dzieciaki zarabiają grając na ulicy nie tylko w nadmorskich miejscowościach. I nie tylko tam ludzie żebrzą wykorzystując swoje kalectwo... Nigdy wcześniej nie słyszałam tak dramatycznego błagania o 20 groszy na bułkę. Tylko czemu, w miejscu, gdzie co kawałek stoi jakaś buda z żarciem, taki ktoś nie poprosi o kupno głupiego gofra? Lub czemu nie poprosi, aby nie wyrzucać, gdy się nie zje do końca? Oddałabym mu nawet całego. Ale nie, on chce 20 groszy. Tak nachalnie, stojąc o kulach między ludźmi, prawie krzyczy, prawie płacze, że tylko 20 groszy... Jestem zimną suką, że dzień wcześniej dałam chłopakom na ten niby Woodstock, a błagający kaleka wzbudza we mnie agresję? Nie mam serca, jeśli daję dzieciakowi kasę, a odwracam wzrok, gdy widzę faceta, który wystawia chorą nogę i prosi o pieniądze na operację? Było mi wstyd, że udawałam, iż nie widzę tej chorej nogi. Ale nie uważam, że zrobiłam coś złego, dając komuś kilka złotych za ich muzykę. Zarobili, prawda? Nie obchodzi mnie, czy to przepiją, przećpają czy zaniosą rodzicom. Płaciłam za ich muzykę, chociaż w przypadku chłopca, była warta o wiele więcej. To nie była rozpaczliwa prośba kaleki. 

Oceanarium rozczarowało, ale za to kraby sprawiły, że zaczęłam się zastanawiać, kto kogo ogląda - my je, czy one nas? Siedziały tak i patrzyły. Może patrzyły na nas lub na dwa małe rekiny? Albo na ryby z guzem na głowie? Było parę ciekawych okazów, ale czułam się jak w kiepskim zoo, w którym zwierzęta mają małe klatki. Nienasyceni poszliśmy jeszcze do gadów, gdzie były piękne, choć martwe motyle, uroczy jeżyk i słodki suseł, który spał jak... suseł. Wyglądał jak martwy - spał na plecach, z łapkami w górze i przekrzywionym łbem. Wszystkie węże były trudne do odnalezienia, bo się pochowały. Za to ptasznika było widać aż za bardzo...

żółwiak, który jakby specjalnie do zdjęcia, wyciągnął swoją długą szyję

Pan Suseł, który został obudzony przez pracownika i jeszcze nieco zaspany zajada winogrono 

A ten kolega tak ładnie się prężył do zdjęcia, wystawiając swą piękną nogę

No i jeż długouchy, który spał, ale... dostał trochę robali i od razu zaczął ruszać noskiem, rozwinął się z kuleczki i przyszedł jeść