Kocie opowieści (rozdział III)

Pewne kocie historie czekają na spisanie gdzieś od października. Zawsze pojawiały się jednak ważniejsze tematy. Nic dziwnego, patrząc na ostatnie wydarzenia. Pewne rzeczy trzeba było z siebie wyrzucić, a przecież do tego służy ten blog. Ale, tak jak pisała Asik, jakoś ponuro się zrobiło. Zbyt ponuro. A koty zawsze świetnie poprawiają humor. Nawet jeśli to tylko kocie opowieści. Swoją drogą,  wszystkim kocim wyznawcom (i nie tylko) polecam Wielką Bajkę Kocią. Jeśli macie pod ręką jakieś berbecie, też możecie im poczytać (dobry pretekst jeśli obawiacie się przyłapania na czytaniu bajek). No, ale przejdźmy do rzeczy...

Był środek nocy w październiku tego roku, Red smacznie spała w przeciwieństwie do mnie. Ale ze snu wyrwało ją zamieszanie - do domu weszli ludzie i mieli ze sobą wielkie torby i... coś jeszcze. Red obserwowała wszystko z boku, obawiając się prawdopodobnie nadepnięcia na ogon. Ciekawość ciekawością, ale bezpieczeństwo... A nie, ileż to razy oparzyła sobie nos wąchając gorące żelazko! Że o spalonym do połowy wąsie nie wspomnę... Gdy w domu zapanował względy spokój, Red ze swoim ciekawskim noskiem ruszyła na zwiady. Obwąchała torby, buty, ludzi i... Co to?! Czemu w tym śmiesznym pudełku coś jest? Czemu to coś tak śmiesznie pachnie? O nie, to się rusza! Red zrobiła się prawie płaska i podeszła do klatki, w której siedział spokojnie czarny królik (z rasy baran, więc takie dostanie tu imię, mimo że to dziewczynka. aha i barany mają oklapnięte uszy). Baran się ruszył, Red podskoczyła i uciekła pod łóżko. Tchórz! Ciekawość jak zwykle wygrała. Po chwili Red zrobiła drugie podejście i prawie wsadziła nos do klatki. Zaciekawiony królik zbliżył swój nos do nosa kota. Red wykonała parę szybkich ruchów łapą i uciekła. Spokojnie, Baranowi nic się nie stało. W pierwszym ataku, Red nie używa pazurów. Zresztą myślę, że to ją mogły zaboleć te uderzenia w klatkę... Z obawy przed wścibską Red, królik wylądował na szafie, by tam w spokoju spędzić resztę nocy.
Po kilku dniach Baran czuł się jak u siebie, prawie. Chętnie wyskakiwał z klatki i spacerował po mieszkaniu, ku niezadowoleniu Red, oczywiście. Chowała się za rogiem i obserwowała rozkoszną czarną kulkę z długimi uszami. I to nie byłoby takie złe, gdyby ta kulka nie zbliżała się do i tak znerwicowanego kota. Cóż, Red, żeby coś obwąchać najpierw to obserwuje, potem powoli i cicho podchodzi i początkowo z pewnej odległości wącha i ewentualnie podchodzi bliżej. Baran ma zupełnie inne zasady. Tak też, gdy Red (nie)spokojnie siedziała za ukryta za rogiem, Baran radośnie kicał w jej kierunku. Red zaczęła ostrzegawczo warczeć, ale Baran miał to gdzieś i stanowczo przykicał pod sam koci nos. Red odsunęła się trochę, uniosła łapę i dalej warczała. Królik znów zbytnio się nie przejął i powędrował dalej.
I tak mijały dni. Red uspokajała się, gdy widziała Barana zamkniętego w klatce (bo jak tylko ta była otwarta, Red już siadała za rogiem i wszystko obserwowała). Pewnie wiecie, że króliki jedzą marchewki, nic nadzwyczajnego, prawda? Natomiast, dla niektórych z Was, dziwne może być to, że Red też ją uwielbia. Przy czym nie chrupie jej ze smakiem, raczej liże i ocierania się o nią pyszczkiem. Któregoś dnia Baran dostał kawałek marchewki. A że znudziło mu się spacerowanie po tym małym mieszkaniu, wolał siedzieć w klatce. Dlatego marchewkę miał przed klatką, żeby go (ją) zachęcić do wyjścia. I się udało. Ale zjawiła się Red, Baran się schował, a mój strażnik teksasu postanowił sprawdzić czy wszystko gra. Doszła do klatki i podejrzewam, że zapomniała o króliku, gdy tylko poczuła marchewkę. Zaczęła ją lizać, ocierać się o nią. Po chwili cała podłoga była mokra. Zdezorientowany Baran wystawił nos poza klatkę, ale dostał łapą w ucho. Cóż, przecież Red się nie przejmowała, że ta marchewka była Barana. Oblizała ją dokładnie, więc w imię zasady "moje zarazki" królik już nie miał nic do gadania. Marchewka się przesuwała, czasami w trudno dostępne miejsca, więc Red musiała użyć pazurów żeby ją wydobyć. I wtedy odkryła, że to też świetna zabawka! Można nie tylko ją lizać i się o nią ocierać, ale także bawić się jak piłeczką! Marchewka latała po całej chałupie, a Red razem za nią. I w ten sposób kot ukradł królikowi marchewkę...

Tyle z życia mojego kota. Póki co. Mam nadzieję, że na Waszych twarzach pojawił się szczery uśmiech.