Łez moich wina

Przepraszam. Tak strasznie cię przepraszam. - szeptałam zapłakana leżąc na łóżku w pozycji embrionalnej. Bo wiem, że moje łzy mogą Ci ciążyć... Moje, tak gwałtowne, łzy.

-Który dzisiaj? Czwarty?

-Fuck...

-Co jest nie tak z czwartym?

-To, że jutro jest piąty...

Wiesz, nie chciałam żeby każdy piąty dzień miesiąca przywoływał ból. Nie chciałam odliczać, krzyżować się tym. Ale (jeszcze) nie umiem przejść obojętnie. A może nie chcę... Przecież nie ma nic złego w symbolicznym zapaleniu świeczki. Chciałam żeby ten dzień był Twój. Chciałam katować się listami, zdjęciami, smsami, Twoim blogiem. Zadzwoniłam po A., wypiłyśmy gorącą czekoladę, czytałyśmy horoskopy (pamiętasz jak zazdrościłeś mi horoskopu na październik? miał przynieść coś innego...), znów opowiadałam jej o Fridzie, a ona zapytała o Ciebie... Uciekając wzrokiem odpowiedziałam jak najszybciej mogłam. Udawałam, że nie widzę tego jak ciężko mi się o tym mówi. Och, jak mogłam nie widzieć? Oczy zachodzą łzami, próbuję się nie rozkleić. A wtedy zawsze próbuję się obronić przed tymi emocjami i chowam się za cynizmem i pluję jadem. I tak kończy się moimi łzami.
Włączyłam laptopa specjalnie żeby to napisać. Patrzę na zbyt biały ekran, opuchniętymi od płaczu oczami. Od czasu do czasu spłynie jeszcze jakaś spóźniona łza. Skąd ich tyle we mnie?
Parę godzin wcześniej obżerałam się ciastkami aż zrobiło mi się niedobrze. Mój argument na nocne podjadanie nie miał siły przebicia tym razem. Westchnęłam smutno pakując kolejne ciastko do buzi. A jutro będę ryczeć, że jestem tłusta! (i nikt mnie nie przeleci)
Włączyłam Twoje zdjęcie. Zalała mnie fala czułości. Zawsze się uśmiecham, gdy widzę te Twoje roześmiane oczy. Dotknęłam wyświetlacz telefonu jakbym dotykała Twoją twarz. Cholera, czemu cię już nie ma?! Poleciały pierwsze łzy, a ja chciałam zobaczyć więcej zdjęć. Weszłam na maila. Ten jeden mail, ten najboleśniejszy wirtualny list patrzył na mnie zachęcająco. Zaczęłam czytać i już nie byłam w stanie opanować łez. Piękne, bolesne słowa. Najboleśniejsze pożegnanie. Jakim cudem nie poryczałam się, gdy czytałam to pierwszy raz? Bo wtedy jeszcze żył... Tyle Twojego bólu przemieszanego z moim cierpieniem. "Nie chcę cię stracić". Cholernie nas przerosła ta sytuacja, co? Nie chcieliśmy się wzajemnie ranić, bo własne cierpienie było nieistotne. Nie chcieliśmy się wzajemnie stracić, ale rozsądek kazał rezygnować. Nie dało się żyć jak wcześniej. Chociaż spróbowaliśmy, prawda? Te słodkie kłamstwa, w które nie wierzyliśmy. Piękny teatrzyk. Udawałeś, że nie masz wyrzutów sumienia, a ja, że już nie boli.
Dawno tak nie płakałam. Pora uciec w końcu w męskie ramiona? Czy właśnie dlatego akurat dzisiaj przeczytałam ponownie tego maila? Przecież wiem, co o tym myślałeś. Co sama myślałam... Jeśli nie pomoże to będzie gorzej. Ale co wtedy? Przyjdę z płaczem do Ciebie? Kurwa, przecież zawsze byłeś. Zawsze. Można było do Ciebie przyjść z każdą pierdołą, a Ty byłeś. Byłeś jebaną ostoją, moim punktem zaczepienia, gdy zaczynałam się gubić. Geez, zrobiłeś to, co? Puściłeś mnie samą w Biesy... Mnie, wiecznie zagubionego Ryjka. Miałeś mieć ubaw, a mam wrażenie, że jest Ci mnie żal. Albo, jak to Ty, wynajdziesz z tego głęboki morał. A ja nie chcę się już gubić, wiesz? Jestem tym zmęczona.  A teraz nie mam Włóczykija, z którym mogę odpocząć, słuchając jego kolejnych opowieści. Ale przecież nie mogę ciągle odpoczywać, nie? Muszę iść, nawet jeśli znów się zgubię i nikt mnie nie znajdzie. Muszę znaleźć się sama. Chociaż to trudne, gdy niczyje światło nie oświetla drogi i nie widzi się nawet własnych dłoni. Jak w takiej ciemności znaleźć siebie? Jak rozpalić tę iskierkę, gdy gaszą ją łzy?
Tak cholernie mi Ciebie brakuje. Nie potrafię przestać płakać, chociaż wiem, że byś tego nie chciał. Tak mi ciężko bez Ciebie. Tak źle, że czasami nie chce mi się żyć. Wszystko mi się z Tobą kojarzy, ale to akurat wywołuje uśmiech. Jak wspominanie tych wszystkich durnych pomysłów jakie mieliśmy. Tęsknię za naszymi rozmowami tak długimi, że zapominałam o kolacji, a Twój pies za długo czekał na spacer. Tęsknię za radością jaką mi dawałeś. I energią. Chodziłam uśmiechnięta tak bardzo, że kolega brata zapytał czy jestem pijana. Byłam szczęśliwa, wiesz? Teraz też bywam. I wierzę, że znów będę. Ale nie umiem pozytywnie patrzeć na świat w takich chwilach jak teraz. Nie, gdy bolą mnie zatoki od płaczu. Te cholerne zatoki, z których się śmiałeś, gdy napisałam, że nie choruję, a wiecznie marudziłam na ból. Napisałam, że nie chorujemy. Wierzyłam, że będzie dobrze. Zaśmiałeś się, że tak nie chorujesz, że pewnie kiedyś umrzesz na serce. Za często to powtarzałeś, wiesz? Przestało śmieszyć. A teraz tylko wzdycham, gdy o tym myślę. Nawet tych durnych żartów mi brakuje.
Dawno mi się nie śniłeś. Może to stąd ta nagła tęsknota? Mój głupi łeb znów czuje się opuszczony. Bo ostatnio nawet tam Cię nie ma. Nie ma Cię nigdzie. Tylko w wspomnieniach i skojarzeniach. Nie czuję, że jesteś. Pożegnałam Cię już na dobre tamtą piosenką? Och...