Goodbye 2014, hello 2015

To dziwne, ale czuję ulgę. Nie dlatego, że jeden rok się skończył, a drugi zaczął. Może tak po prostu jest po ciężkim dniu i nocy. Nowy dzień, nowy start. Głęboki wdech, słońce oświetlające moją twarz, uśmiech. Będzie dobrze.
Rok temu, podsumowanie tamtych dwunastu miesięcy zaczęłam dość smutno, od śmierci. Myślałam, że w tym roku obejdzie się bez tego. A wszyscy wiemy jak jest. Dlatego zacznę od tych dobrych rzeczy. Mimo, że początek i koniec był kiepski, środek okazał się cudowny.

2014:

• ludzie, którzy poruszyli serce: na początku roku poznałam faceta, któremu chciałam powierzyć wszystko, bo coś w środku delikatnie drgnęło; wielu ludziom 2014 przyniósł Królika, mnie także. I mogłabym na ten temat napisać naprawdę dużo, bo przecież to on poruszył moje serce najbardziej, zburzył mur, otworzył oczy. To on sprawił, że ten rok był wyjątkowy. Czasami chce mi się śmiać z tego, że nigdy się nie widzieliśmy, a było tyle dobrych chwil przeżywanych razem. Przez te kilka miesięcy moje życie miało jakby większy sens. Bardziej chciało mi się żyć, a marzenia stały się możliwe do zrealizowania. Ale Kordian nie przyszedł sam. Przyprowadził całe mnóstwo ludzi, o których wiele opowiadał - rodzinę, przyjaciół, blogowych znajomych. Miałam wrażenie, że każdego z nich choć trochę poznaję. I wszyscy stali się bliscy mojemu sercu, mimo że znałam ich tylko z opowieści. Jedną z takich osób była oczywiście Asik, nasz kochany Promyczek. Miałam wrażenie, że od pierwszego komentarza coś "kliknęło". Naprawdę nie ma wielu ludzi, którym mówię, że jakby co to mają wpadać i jakoś się pociśniemy na moim małym łóżku. Jakoś nie lubię wpuszczać ludzi do mojego rodzinnego świata jakim jest to cholernie małe mieszkanie. Nawet co do Królika miałam wątpliwości, ale nad Promyczkiem nie miałam sekundy zawahania. Tak samo nie krępowała mnie nasza rozmowa przez telefon. I to nie kwestia jednego piwa! (tak, tak, ciśnij łacha z mojego śmiechu, pozwalam) To wszystko jest takie naturalne i teraz się zastanawiam jak mogłam do tej pory funkcjonować bez tej pozytywnej energii umieszczonej pod rudymi włosami. Drugą taką osobą jest Frida, o której słyszałam jeszcze więcej najróżniejszych historii. Wkurwia mnie tylko to w jakich okolicznościach się poznałyśmy. Ale tego nie zmienię... Chociaż przez chwilę bałam się, że będę ją traktować jako... zastępstwo. Ale tak nie jest. Serce wypełniło się śmiechem i... miłością, bo jeszcze nigdy nie trafiłam na człowieka, który w tak wielu sprawach myśli jak ja. Bo tu, gdzie mieszkam, moje poglądy dla wielu są dziwne, niezrozumiałe. W tak krótkim czasie ta szalona trochę kobieta, stała się dla mnie kimś ważnym i bliskim. Nie mogłabym nie wspomnieć o przynajmniej jednej dziewczynie ze szkoły. O tej najmłodszej, która skradła moje serce swoją otwartością i poczuciem humoru. To właśnie z nią chciałabym utrzymywać kontakt po skończeniu nauki. Muszą się tu również znaleźć moi internetowi przyjaciele. Poznałam ich już wcześniej, ale to właśnie w tym roku tak naprawdę poczułam silną więź między nami. Te wszystkie nocne rozmowy, które kończyły się nad ranem. Kupa śmiechu, ale też wiele wzruszeń, gdy się okazało, że jednak jakoś się o mnie martwią. Wsparcie w trudnych chwilach. To również dzięki nim przetrwałam ten rok. I też dzięki nim był dobry. Każdego dnia jestem wdzięczna, że na swojej drodze spotkałam tych wszystkich ludzi.
• osiągnięcia: szkoła - to, że w końcu zdecydowałam się na jakiś kierunek, że rozpoczęłam naukę i myślę, że idzie mi nieźle. Myślę, że moim osiągnięciem jest również to, że bardziej otworzyłam się na ludzi (chociaż to sprawka Królika trochę).
• ważne momenty: pierwsza od wielu miesięcy randka (po której nie było kolejnej), czyli cudowny lutowy dzień i serce zalane nadzieją; złamane serduszko (pierwszy raz tego roku), które przyniosło wiele łez, wkurw i poczucie niesprawiedliwości i chęć odcięcia się od wszystkich ludzi; rozpoczęcie ćwiczeń co dodało mi energii i troszkę leczyło złamane serce; listy do Kordiana pisane gdy był w Indiach, gdyby nie one to nie wiem czy nasza znajomość potoczyłaby się właśnie tak; pewien sms, który przyniósł falę ciepła, miłości i bezsenność ze szczęścia; wyjazd nad morze, gdzie tak dobrze się oddychało; operacja Królika i niecierpliwe czekanie na wieści, strach i nadzieja i niesamowita ulga, gdy postanowił do nas wrócić jeszcze na ten miesiąc; drugi raz w tym roku złamane serduszko (dużo bardziej boleśnie); wyczekiwany wcześniej listopad, który miał być dobry, a zabrał najwspanialszego człowieka jakiego znałam; wyjazd z dziewczynami ze szkoły do Plastinarium; wszystkie imprezy z moją A.

2015 zaczęłam bez większego szaleństwa, ale w miłym towarzystwie. Co by się nie działo - to będzie dobry rok. Z takimi ludźmi musi tak być, prawda?